گاهی اوقات شما برنده نمیشوید که نمیشوید
تاریخ انتشار: ۲۰ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۸۰۶۸۹
به گزارش "ورزش سه" درست نیست که هر کدام از بازیهای دیشب را به «بازی برتر» و سپس ثانویه تقسیم کنیم، زیرا هر دو بسیار لذتبخش بودند.
به دلیل کاهش شکاف استعدادها بین تیمها در این جام جهانی و همینطور در مدیریت، گاهی اوقات تعجب میکنم که چگونه یک تیم واقعاً برنده میشود. ما می دانیم که چند هفته آینده یک کالبد شکافی گسترده در مطبوعات انگلیسی در مورد اینکه انگلیس کجا اشتباه کرد و چرا دوباره شکست خورد، برگزار می شود و هری کین در چند ماه آینده پس از خراب کردن پنالتی دوم که تیمش را به تساوی می رساند، چه خواهد کرد و چه خواهد گفت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
با این حال، این بازیها اکنون با حاشیههای مضحکی انجام میشوند که مهم نیست روزنامهها چقدر بلند فریاد میزنند و تحلیلگران چقدر عمیق تحلیل میکنند، تنها چیزی که امروز مهم است، این است که «گاهی اوقات شما برنده نمیشوید». انگلیس شاید بهترین تیم تاریخ خود را داشت و صادقانه بگویم که آنها بسیار بهتر از فرانسه بازی کردند.
تاکتیکهای آنها عمدتاً دقیق بود. برتری عددی آنها در خط میانی با جوردن هندرسون و جود بلینگهام آشکار شد که با بوکایو ساکا و فیل فودن ترکیب شدند و این امر باعث شد تا دو خط میانی فرانسه متشکل از اورلین کوآمنی و آدرین رابیو از بازی خارج شدند و میانه میدان را کاملاً به حریف دهند، یا به انگلیس اجازه دادند که از عرض زیاد بیرون بیاید، که همچنین به این معنی بود که انگلیس میتواند مدافعان کناری خود را برای محافظت در برابر کیلیان امباپه حفظ کند.
ولی با این حال، گاهی اوقات، بازیکنی مانند چوآمنی از فاصله 25 یاردی شوت می زند و یا گاهی اوقات بازیکنی مانند آنتوان گریزمان که شب فوق العاده ای هم نداشت، پاس گل به اولیویه ژیرو داد و کار تمام شد.
و اما لحظه فاجعه..
بله، کین دومین پنالتی خود را از دست داد. وقتی شانس می آید، نمی توانید آن را از دست بدهید (از کریستین پولیسیچ بپرسید).
به راحتی می توان گفت که انگلستان، همیشه راهی برای از بین بردن شانس خود پیدا می کند و فرانسه فقط راهی برای پیروزی!
اما این بازی است، ورزش است. فرانسه در بیشتر بازی بسیار معمولی بود، خط دفاعی آن ها ضعیف شده بود و به نظر میرسید که در حمله، ایدههایشان تمام شده است ولی با این حال دو لحظه درخشش برای پایان دادن به آرزوهای مردان انگلیس کافی بود.
در پایان باید بگویم که گاهی اوقات، شما فقط باختید و بس. شما به گذشته نگاه میکنید و متحیر میشوید. آرژانتین یا پرتغال در دهه 2000 یا بلژیک در دهه 2010. ایتالیا قهرمان یورو شد، در حالی که حتی بین دو جام جهانی هم راه نیافته بود. لازم نیست منطقی باشد. گاهی اوقات، شما فقط باختید.
سیدرحمان موسوی
منبع: ورزش 3
کلیدواژه: گاهی اوقات
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.varzesh3.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ورزش 3» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۸۰۶۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چه بر سر ستارگان عجیبترین قهرمان لیگ برتر آمد
به گزارش "ورزش سه"، قهرمانی لسترسیتی در فصل 2015-2016 را باید بزرگترین معجزه قرن اخیر لیگ برتر انگلیس دانست. در شهری که مردمش امیدی به سال جدید نداشتند و بقیه با تمسخر، آنها را جزء کاندیدهای اصلی سقوط به حساب میآوردند؛ با این حال نه ماه بعد مردمان آن شهر شادمانترین انسانهای بریتانیا بودند.
حالا با گذشت 8 سال از آن ماجرا، باشگاه محبوب اهالی لسترشر دیگر در عنوان قهرمان را یدک نمیکشد و در چمپیونشیپ برای بازگشت به جایی که به آن تعلق دارد میجنگد.
اینک نوبت این است تا نگاهی به عملکرد آن فصل و سرنوشت قهرمانان بهترین تیم تاریخ روباهها بیندازیم.
دروازهبان - کسپر اشمایکل
کسپر برای اینکه سنگینی سایه پدرش را از روی خود بردارد نیازمند انجام یک کار خارقالعاده بود؛ تاجگذاری در انگلیس با تیمی که در طول تاریخش تنها یک نایب قهرمانی میان دو جنگ بزرگ داشت بهنظر کافی میآمد. بعد از آن او اف ای کاپ و جام خیریه را هم با همراهان قدیمیاش کسب کرد تا ویترین افتخارات باشگاه مزینتر شود.
او سال 2022 پس از 11 سال انگلیس را ترک کرد تا به نیس فرانسه برود و حالا در 37 سالگی اندرلخت شاید ایستگاهی پایانی برای او باشد.
مدافع راست - دنی سیمپسون
سیمپسون در تیمی که فرگوسن جام لیگ برتر و لیگ قهرمانان اروپا در یک فصل بدست آورد، حضور داشت؛ او که مسیر طولانیای را تا پیوستن به لستر طی کرده بود، 3 سال بعد از افتخار آفرینی از جمع آنها جدا شد راه خود را در چمپیونشیپ ادامه دهد. اکنون او در تیم مکلسفیلد در سطح نهم فوتبال انگلستان آخرین سالهای دوران بازیگریاش را سپری میکند.
مدافع میانی - وس مورگان
مدافع جامائیکایی که اکثر دوران خود را در ناتینگهام فارست گذرانده بود، با پیوستن به لستر خیلی زود بازوبند کاپیتانی را بدست آورد. رهبر شجاع تیمِ قهرمان رانیری، تا سال 2021 به بازی کردن ادامه داد تا نهایتا با دستیابی به دومین جامش با روباهها، از دنیای فوتبال خداحافظی کند.
مدافع میانی - رابرت هوث
صخره آلمانی، با مورینیو دو بار موفق به لمس جام پریمیرلیگ شده بود؛ مدافع با تجربه سابق استوک سیتی و چلسی، در جایی که با یک معجزه بیهمتا توانسته بود اعتبار خودش را دوباره احیا کند، ماند تا به مانند مورگان، اما سه سال زودتر، در پایان فصل 2017-2018 خود را بازنشسته کرد.
مدافع چپ - کریستین فوکس
مرد اتریشیِ سمت چپ خط دفاعی، با انتقالی آزاد از شالکه آمده بود؛ او که با تکلهای به یاد ماندنیاش دل هواداران را میبرد، با افت عملکردش مشکلی با دقایق کم بازی نداشت؛ بعد از آخرین قهرمانی در انگلیس، سالهای آخرش را در جایی که خانوادهاش زندگی میکردند یعنی آمریکا گذراند. حالا او به عنوان کمک مربی در تیم شارلوت فعالیت میکند.
هافبک چپ - مارک آلبرایتون
او یکی از دو ستارهی این لیست است که همچنان به هم بازیهایش وفادار مانده؛ آلبرایتون سانترهایش هر دژی را تهدید میکرد و خطر بزرگی در سمت راست حریفان بود. او که یک نیم فصل قرضی به وست بروم رفت، پس از ده سال حضور مستمر در این گروه یک دل، در سال پایانی قراردادش به سر میبرد و مشخص نیست که سران باشگاه با او تمدید میکنند یا خیر.
هافبک میانی - دنی درینکواتر
درینکواتر افتخاراتی همچون سیمپسون در کارنامه خود داشت اما لسترسیتی برای او جایی جهت اثبات دوباره خود محسوب میشد؛ با ثبت این افتخار خود را به لیست انگلیس در یورو 2016 هم رساند. او یک فصل دیگر هم در جمع شاگردان رانیری ماند و در نهایت به چلسی پیوست؛ پس از آن به سراسر انگلیس و حتی ترکیه قرض داده شد تا بالاخره بعد از یک سال بدون تیم ماندن، 4 ماه پیش بود که کفشهایش در 33 سالگی آویخت.
هافبک میانی - انگولو کانته
هافبک بی نام و نشان فرانسوی کارش را تازه در جمع روباهها شروع کرده بود؛ بعدها با بازی در چلسی خود را سر همه زبانها انداخت. تا جایی که فصل 2016-2017 برنده جایزه بهترین بازیکن فصل شد. او همه جامها را با این تیم درو کرد و جام جهانی را هم به پاریس آورد تا همتیمیهایش برای تشکر از او شعر بسرایند. سرانجام امسال ما او را در الاتحاد و مقابل نمایندگان کشورمان مشاهده کردیم.
هافبک راست - ریاض محرز
برنده بهترین بازیکن آن فصل فوتبال انگلستان، نیاز به معرفی خاصی ندارد. او 17 گل به ثمر رسانده بود و 11 پاس گل هم ارسال کرده بود تا به تیمش کمک زیادی بکند. ستاره الجزایری تنها دو فصل دیگر دوام آورد تا به منچستر سیتی بپیوندد؛ او با سیتیزنها 4 بار معتبرترین جام کشور را بالای سر برد و سال گذشته هم با یک سه گانه تاریخی در اوج از آنها جدا شد و به الاهلی عربستان رفت. در این بین در جام ملتهای آفریقا هم پیروز بود و بعد از نزدیک به سی سال جام را به خانه برد.
مهاجم نوک - شینجی اوکازاکی
تنها فرد آسیایی این لیست از ماینز آمده بود. او شاید زمان بازی کمی در اختیار داشت اما تاثیرش را هر طور شده روی بازی میگذاشت. شبی که او در برابر نیوکاسل با یک ضربه برگردان سه امتیاز را برای لستر ارمغان آورد فراموشنشدنی خواهد بود. مهاجم ژاپنی کارش در اسپانیا دنبال کرد و اکنون تا سال 2024 در سنت ترویدن بلژیک خواهد ماند.
مهاجم نوک - جیمی واردی
شماره 9 انگلیسی دومین شخص این لیست است که همچنان متعهد به یاران قدیمیاش است؛ واردی که همانند یک روباه در محوطه جریمه دشمنان بود، شناختهشدهترین ستاره آبیهاست. او در یورو 2016 و جام جهانی 2018 سه شیرها را همراهی کرد و در فصل 2019 - 2020 به عنوان آقای گلی لیگ برتر انگلستان هم دست یافت. با همه این اوصاف و گذشت سالهایی که هرگز او فراموش نخواهد کرد، حالا او مثل آلبرایتون در پایان جاده لستر است و باید دید آیا تمدید قراردادی در کار خواهد بود یا فکر بازنشستگی به سرش میزند.